8.Ja już nie wiem co tu się wyrabia!;-;

Lucy i Hana szli ścieżką rowerową. Za nimi szła Maxi, Brad i Elizabeth. Ostatnia ciągle myślała o Leo, który na prawdę nadal jej unikał. Do matki w ogóle się nie odzywała. Lucy jak zwykle darła się że przecież ta cała Alexa uniemożliwia jej i Menowi zejście się, bo chodzili ze sobą jakiś miesiąc.

Czelsi i Yuki którzy do tej pory byli na przodzie zatrzymali się.

-Przestańcie smęcić, to nic nie da...-powiedziała Czelsi.

-A moim zdaniem to mam psychiczna siostrę... Bo Alexa miała rację... To co ty robisz to prześladowanie, dokładniej prześladujesz Mena...

-Słucham!?-warknęła na brata.

-A co z tym Ikuto? On cię lubi nie?-zapytał Yuki.

-Ale ja go nie!-odparła blondynka. Hana mając już tego dość spojrzał na nich.

-Moim zdaniem zachowujesz się jak rozpieszczona gówniara... Men cię lubił, ale przez twoje zachowanie ma cię dość...

-Odezwał się kreator kaziroctwa!-warknęła Lucy

-Coś ty powiedziała?!-wydarł się.

-A o to ze totalnie lecisz na Sharon!
-Zamknij mordę!-szepnął głośno.- Nie masz o nich zielonego pojęcia! Widocznie jednak Men i tak woli spędzać czas ze mną i z nimi niż z tobą!
-Ej uspokójcie się...-zaczęła Maxi.
-Własnie wyzywanie się nic nie zmieni...-dodała Elizabeth. Nagle podbiegł do nich Men. Zatrzymał się zdyszany i spojrzał na nich.
-Co się stało!?-zmartwiła się Lucy.
-Nie widzieliście ostatnio Luny i Sharon?-zapytał. Wszyscy po sobie spojrzeli.
-O ile wiem razem z Carmen poszły do centrum handlowego, a czemu pytasz?-zdziwiła się Maxi. Men wyjął z kieszeni telefon i wysłał SMS'a.
-O co tu chodzi!?-zapytał wściekły Hana.
-O to ze są w niebezpieczeństwie!
-Nie martwcie się o te pomioty szatana...-usłyszeli głos dziewczynki. Spojrzeli w stronę niedalekiego lasu. Przed nim stała drobna blondynka z wielkim uśmiechem na twarzy.- Bo teraz musicie się martwić o siebie-powiedziała a jej uśmiech ustąpił obojętnej minie, a w oczkach była nienawiść.

*W Galerii*

-Nie mogę się zdecydować;-; - powtórzyła Carmen trzymając w ręce 2 książki. Chciała kupić obie ale wzięła za mało pieniędzy, a znając siebie wiedziała ze jej się nie będzie chciało wrócić.

-Więc może pożyczę ci pieniądze a potem mi oddasz?-zapytał Sharon obładowana mazakami, ołówkami, kredkami i blokami rysunkowymi

-Okej^^-uśmiechnęła się Carmen. Poszły razem do kasy i zapłaciły, po czym się spakowały. Zadowolone wyszły ze sklepu rozmawiając o pracy domowej zadanej na poniedziałek. Nagle coś uderzyło Sharon w brzuch. Dziewczyna rozszerzyła oczy, wypluła trochę krwi i wbiła się w ścianę. Carmen natomiast została oszołomiona mocnym uderzeniem w głowę. Sharon, która trzymała się za brzuch, powoli się podniosła i spojrzała na napastnika. Byłą to Scarlet, uśmiechała się psychopatycznie trzymając w ręce swoją broń.

-Znowu ty...-burknęła. Oceniła swoje obrażenia, miała połamane żebro i tyle, ale cholernie bolało, a oddychanie było ciężkie.- Spieprzaj zanim znowu cię skopię...-zacisnęła zęby.

-Chciałabym to zobaczyć...-zaśmiała się ruda dziewczyna

-To zobaczysz...-zaśmiała się dziewczyna. Scarlet wnerwiła się i biła ją bez opamiętania. Sharon po 10 ciosach straciła przytomność.

-W imię pokoju i dobra na świecie-uniosła ostrze nad głową szatynki. Spóściła go powoli, ale maczeta powstrzymała ostrze. Obok Scarlet stałą zakapturzona dziewczyna.

-Zamknij mordę tworze pojebów!